Angela Scheltiens - Beelden
Wanneer beelden lijken te spreken, ook al is het door te zwijgen, dan is dit omdat we hen tot bekenden maken. Met de tijd krijgen ze een persoonlijkheid: een vertrouwd gelaat.
Daar ze stilzwijgend inwerken op onze omgeving dichten we ze positieve en negatieve karaktertrekken toe. Omdat ze deel worden van een ruimte waaring we hen bewust een plaats hebben gegeven worden ze bewaker van die ruimte en eisen licht en lucht op.
Zoals een kind eindeloze conversaties voert met een pop of een teddybeer, genegenheid en boosheid toont, zo nemen beelden – meer nog dan schilderijen, etsen of foto’s – in ons leven ruimte in beslag en zijn ze, haast levensecht, daadwerkelijk aanwezig.
We hoeven niet te wachten zoals Michelangelo die gebiedend: “Spreek!” tegen zijn beelden riep. We moeten hen, zonder woorden, de spraak schenken en hun huid aanraken zodat ze voor ons levend worden.
